pada suasana yang menjaga
Sekarang mereka tiada
aku sendiri
kena berdikari
Duhhh xtau la. Rasa macam makin jauh. Makin tah hape2. Padahal mati tu makin mendekat. Ceit. Tahu tapi buat tak tahu. Useless duhhh. Aku rindu suasana itu. Yang kalau buat tah apa2 then timbul rasa malu, rasa segan. Kerana ada mereka. Mereka yg menjaga. Mereka yg xbuat. Mereka yg akan geleng kepala. Mereka yg akan tegur. Secara hemah, secara lembut tapi menusuk sampai buat hati sentap xmau buat dah. Ahhh.
Jauh dalam hati tahu... Allah dah bagi condition tu once. Experienced that right? Now u have to be alone. Sampai bila xmau buat sebab malu kat depa. Bila nak malu sebab Allah. Lahaiiii. Manusia yg bernama Anis Farhana ni bila nak kuat ni? Bila nak ready betul2 ni? Ingat senang ke nak syurga tu? Macam ni ke gaya nak mati syahid? Husnul khatimah? Deyyyy.
Manusia datang dan pergi. Allah, sentiasa di sini. Looking at you. Showing the right path. Kalau dah kau tu tak kuat, degil, mengada-ngada cemana? Allah maha Adil tau! Kalau kau try the very best one Allah mesti tolong punya. Ni? Dan nanti Allah akan balas ikut effort masing2. So your effort? Banyak mana? Pffffft.
